نقاشی و حکاکی های موجود در آرامگاه مرروک، وزیر فارو تتیه (پادشاهی ششم، ۲۲۴۰ سال قبل از میلاد) در ساکارا و ناچ (سلسله هجدهم، ۱۵۵ سال قبل از میلاد)، نسخه ها خطی و اختر شناس آمون در معبد کارناک مصر، نشان دهنده آن است که بیش از ۳ هزار سال پیش، پرندگان وحشی توسط تله های بزرگ شش وجهی توری در باتلاق های جلگه نیل، شکار می شدند. این اردک ها در لانههای بزرگ، نگهداری شده و به منظور تأمین گوشت در تمامی طول سال، به طور اجباری تغذیه می شدند. با این حال، علی رغم اینکه شواهدی دال بر اهلی شدن غازهای بومی در مصر وجود دارد، دور از تصور است که اردک قبل از این اهلی شده باشد.
در قرن های پیش از میلاد، مار ترنتیوس وارو’ (۲۷-۱۱۶ قبل از میلاد) شخصی رومی بود که نوشته های بسیاری در ارتباط با موضوعات کشاورزی داشت و اولین نویسنده ای بود که پرورش اردک را توصیف کرد، او پیشنهاد کرد که لازم است محوطه ای محصور شده با تورهای با چشمه باز بنا شود به طوری که مانع از ورود عقاب به داخل یا خروج اردکها از آن شود. لوسیوس مودراتوس کلومة تقریبا همزمان راجع به این موضوع مطالبی نوشته است. بر اساس پیشنهاد او، هر کس برای پرورش اردک محلی را در نظر گرفته است باید تخم پرندگان وحشی را جمع آوری کرده و آنها را در زیر مرغ های . خانگی قرار دهد. در این روش، اردکها در طبیعت وحشی تخمگذاری کرده و بدون شک تولید مثل در قفس متوقف می شود. او پیشنهاد کرد که برای پرورش پرندگان آبزی، آنها باید در فضایی حصارکشی شده و دارای استخر آب و منطقه ای پوشیده از علف قرار داده شوند که مجهز به لانه های ساخته شده از سنگ و پوشیده از لایه صافی از گچ باشد تا پرندگان در آن تخمگذاری کنند. مار پورسیوس کاتو نیز توصیه های مشابهی داشت اما پیشنهاد کرد که اردک ها باید با گندم، جو، تفاله انگور و حتی گاهی شاه میگو (لابستر) و سایر حیوانات آبزی تغذیه شوند و استخرهای حصارکشی شده جهت حفظ پاکیزگی باید توسط حجم وسیعی از آب تغذیه شوند.
نقاشیها، حکاکیها و شواهد باستان شناسی شامل استخوان های یافت شده اردک در بسیاری از نقاط امپراطوری روم نشان میدهد که احتمالا گوشت اردک در ضیافت ها و جشنواره ها مصرف می شد. با این حال، به نظر می رسد که در آن زمان بر خلاف مرغ و غاز، اردکها اهلی نشده بودند، اما همراه با قرقاول، مرغ شاخدار و توکای پشت بلوطی در قفس نگهداری می شدند و گاهگاهی برای تزیین و خوش۔ رنگی سفره های رومیان استفاده میشدند. از پرها و کرکها به منظور عایق سازی لباس ها و تشک استفاده می شد. از پرهای اولیه که اغلب شاه پر نامیده میشوند جهت حرکت مستقیم و پایدار پیکان (تیر کمان برای شکار استفاده می شد و از شاهپرهای تراشیده شده غاز نیز برای نوشتن استفاده میشد.
هارپر (۱۹۷۲) اهلی کردن اردک را در ادبیات کلاسیک و قرون وسطی بازبینی کرد، اما موفق نشد مأخذ مشخصی را برای اردک اهلی (برخلاف اردک وحشی از منابع مشروح توسط رومیها تا ۸۱۰ سال قبل از میلاد پیدا کند. در آن زمان اردک در کنار غاز، قرقاول و مرغ در فهرستی قرار داشت که روستاییان به عنوان کرایه به ملاکان در ایالتهای بزرگ پرداخت می کردند. حیوانات مزرعهای اهلی اعم از اردک و غاز اهلی در دست نوشته های مربوط به سال ۱۱۵۰ توصیف شده اند، اما پرورش اردک در هیچکدام از نوشته های قرون وسطی ذکر نشده است و به نظر نمیرسد استفاده از ابزاری شبیه به دستگاه جوجه کشی نیز مرسوم بوده باشد ، که موید نظر دلاکورا (۱۹۵۶) است مبنی بر اینکه اردک در اروپای غربی پیش از قرون وسطی (بین قرن ۵ ام تا ۱۵ ام) اهلی نشده بود.
از قرن ۱۲، به طور فزاینده ای به اردکهای اهلی در گزارشات مالی ایالتهای بزرگ انگلستان اشاره شده است، اما به نظر می رسد که تاثیر اقتصادی آن اندک بوده است. ارزش آنها ممکن است به خاطر فراوانی اردکهای وحشی تحت تاثیر قرار گرفته باشد، زیرا نوشته های تاریخی قرن ۱۳ موید آن است که پرندگان توسط تور در طول دوره پرریزی و متعاقب انقلاب تابستانی و از دست دادن قدرت پرواز در زمین های باتلاقی شرق انگلستان شکار می شدند. تداوم صید باعث وضع قوانینی در سال ۱۵۳۴ شد که به موجب آن شکار در فصل خاصی ممنوع گردید (Robinson، ۲۰۰۴).
درباره این سایت